كداميك از قرائت‌هاى هفت گانه صحيح است و آيات معصومى آن‌ها را تأييد كرده است؟
قرّأ سبعه عبارت هستند از: 1. ابن‌عامر، عبدالله بن عامر يحصبي؛ دمشقي (م . 118 - . ق) 2. ابن‌كثير، عبدالله بن‌كثير دارمي؛ (م . 120 - . ق) 3. عاصم، ابوبكر عاصم بن ابي‌النجود اسدي؛ (م . 127 - . ق) 4. ابوعمروبن علا؛ (م . 154 - . ق) 5. حمزة بن حبيب زيّات كوفي؛ (م . 156 - . ق) 6. نافع ابوعبدالله مُكنّي به ابن "رويم"؛ (م . 169 يا 176 - . ق) 7. كسائي كوفي (م . 189 - . ق).
براساس نظر بيشتر فقهأ و دانشمندان علوم قرآني، قرائت‌هاي هفتگانه داراي حجيت و ارزش و اعتبار هستند و تأمل به جواز هر يك از آن‌ها در نماز شده‌اند.(ر.ك: پژوهشي در تاريخ قرآن كريم، دكتر سيد محمدباقر حجتي، ص 371، دفتر نشر فرهنگ اسلامي.) و طبق رأي بعضي محققين، بيش از يك قرائت از پيامبراكرم(ص) نرسيده و آن قرائتي است كه در ميان مردم (جمهور مسلمان) متداول است و هر قرائت كه با آن مطابق باشد مقبول و گرنه مردود است.(تاريخ قرآن، آيت الله محمدهادي معرفت، ص 140 و 150، انتشارات سمت.)
قرائت حفص از عاصم به چند سبب متداول است:
1. سندي طلايي را داراست؛ زيرا حفص از عاصم، او از عبدالرحمان سُلَمي و او از مولي اميرمؤمنان نقل كرده است، و رجال آن تماماً از بزرگان طايفه و ثقه و مورد اطمينان اند. پس سند قرائت او به معصوم منتهي مي‌شود.
2. عاصم سعي بر آن داشت كه محكمترين و استوارترين قرائتي را از طريق صحيح و اطمينان بخش به دست آورد.
3. عاصم در ميان مردم معروف و مورد اطمينان بود. هر قرائتي را كه فرا مي‌گرفت، آن را بر عدّه‌اي از صحابه و تابعان جليل‌القدر عرضه مي‌داشت و تا اطمينان كامل به صحت آن قرائت پيدا نمي‌كرد، آن را نمي‌پذيرفت.(تاريخ قرآن، محمدهادي معرفت، ص 152، انتشارات سمت.)
