بهار قرآن جواد محدثى اگر هر چيزي بهاري دارد، بهار قرآن، «رمضان» است . اهل ادب وآداب، با دهاني پاك و دلي روشن درآستانه قرآن قرار مي گيرند و با خاطري خداجوي به «تلاوت» مي پردازند .وقتي قرآن خوانده مي شود، سراپا گوشند . چون قرآن مي خوانند ، شمرده و باتأمل و انديشه مي خوانند و خود رادر محضر خدا مي بينند و خويشتن را مخاطب كلام الهي مي دانند . قرآن رابا صداي خوب، با لحني دلنشين، با آوايي حزين مي‌خوانند . وضو ميگيرند، با طهارت و رو‌به قبله، با آمادگي قلبي و اقبال دل، با ادب و متانت قرآن مي‌خوانند. هرگز شيوه «تلاوت» و اسلوب و صوت قرائت، آنان را از معني و پيام‌هاي آيات حق باز نميدارد. اگر در رمضان قرآن مي خوانند، به «كيفيت»، بيش از «كميت» توجّه دارند. بيش از محاسبه صفحات و اجزاي تلاوت شده، به مفاهيم و مضانين آن مي‌اندايشند. به فرموده امام صادق (ع): «هركس قرآن بخواند، ولي دلش حالت خضوع پيدا نكند و قلبش رقت نيابد و دلش اندوهناك نشود ، شأن خداوند را كوچك نموده است .» اينان به‌خشوع قلبي در وقت ترنّم كلام الله و خشيت باطني هنگام قرائت كلام وحي، بيشترين اهميت را مي دهند . قرآن، گنجينه گرانبهاي معارف الهي است. مگر مي شود كسي گنجينه‌اي را بگشايد ، ولي ننگرد كه درون آن چيست وچند مي‌ارزد و به چه كار مي آيد؟! كساني «حروف» قرآن را حفظ ميكنند و «حدود» آن را ضايع مي كنند؛ دريغ برآنان! آيات را بايد از زاويه به صحنه آورد و از لفظ به عينيت» . بايد «غبار نسيان» را با «عطر تلاوت» شست و زدود. مرحبا بر خانه هاي روشن از فروغ وحي . خانه را بايد با نور قرآن روشن كرد وصداي روح‌بخش قرآن وآهنگ دل‌نواز آن را بايد در فضا گسترد . مودبان به ادب قرآني، هنگام تلاوت در محضر قرآن «حضور» دارند و«ادب حضور» را مراعات مي كنند: ‌با قلبي كه خاشع است، با بدني كه فارغ است، با مكاني كه خلوت و روحاني است . و اين هر سه، شرط بهره بردن ازقرائت قرآن است . اگر كسي سنگ‌دل وقسي القلب بود ، اگر دلي آماده پيام الهي نبود، اگر همهمه‌ها و ازدحام، مانع حضور قلب و تمركز فكر در وقت قرآن خواندن بود، تاثير تلاوت كاهش مي‌يابد . «كلام الله» را نبايد دست كم گرفت . سخن آفريدگار ، منشور ايمان و مرامنامه اعتقادي و برنامه زندگي است . پيامي كه از «لوح محفوظ» برقلب محمد مصطفي (ص) نازل گشته وماه رمضان و «شب قدر» را شرافت بخشيده است ، نبايد بي قدر و حرمت شود ... «به شاخه هاي» و روز اهل راز و نياز ، هماره مي شكفد غنچه هاي «ذكر» و «دعا» و در هواي لطيف خلوص وبيداري به بوستان «شب قدر» ز عمق جان ، گل شب بوي «توبه» مي رويد . و…هر طرف ، شب و روز گل تلاوت آيات، عطر افشانده است.» شبهاي رمضان،‌از‌شام اخر تا‌سحر، سراسر بركت است.اولياي الهي، دل را در چشمه زلال ياد خدا شستشو مي‌دهند و جرعه‌جرعه فيض مي‌نوشند. قرآن، كتابي است هميشگي، همه‌جايي، همه‌جانبه و جامع، كه عطر دل‌انگيز آياتش، مشام جان را زنده مي‌سازد. قرآن بهار دل‌هاي خزان‌زده است. و… دلي كه به قرآن زنده شود، هرگز افسرده نمي‌شود. منبع :بشارت ، آذر و دى 1376، شماره 2