تفسير قرآن از آن جهت كه كلام خداي سبحان است،‌ يكي از منابع ديني است كه حجيت آن ذاتي است،‌ منتها تفسير قرآن، شرايط و آدابي دارد كه با رعايت آن مي توان به مقصود و پيام كلام الهي پي برد، از جمله اين كه مفسر حق ندارد انديشه و اعتقاد شخصي خود را محور قرار داده، قرآن را بر آن تفسير كند بلكه تفسير قرآن منابعي دارد كه بايد از آن راه وارد شد. يكي از منابع مهم تفسيري، خود قرآن است كه مفسر و مبين خويش است. منبع ديگر سنت معصومين(ع)، منبع سوم عقل برهاني است كه از مغالطه، وَهْم و تخيل به دور باشد و بتواند به روشني حقايق را درك كند. بنابراين هر اندازه تفسيري از اين منابع بيشتر برخوردار باشد و با تأمل و تعمق بيشتر صورت گرفته باشد، حجيت آن محرز تر خواهد بود. براي آشنايي بيشتر با اين مبحث به تفسير"تسنيم آيت الله جوادي آملي،ج1، ص 64 مراجعه فرماييد.