در اين باره چند ديدگاه به چشم مى خورد:

1. كوتاهي و بلندي آيات، به مطالب مندرج در آن بستگي دارد و با پايان شدن مطلب و جمله، آيه نيز پايان مييابد؛ از اين رو برخي آيات كه مطالبشان كوتاه است، كوتاه و برخي ديگر بلند هستند.

2. تعيين فواصل آيات كه هر آيه تا كجا ادامه دارد امري توقيفي است و با دستور و نظر پيامبر اكرم بوده و از آن بزرگوار منقول است و مسئلة اجتهادي نيست. اين گونه نيست كه با تمام شدن مطلب، آيه پايان يابد؛ زيرا در آيات متعدد، ديده شده است كه در وسط مطلب، آيه تمام شده است با آنكه مطلب هنوز ناتمام است و در آية بعد تمام ميشود؛ بنابراين طبق اين ديدگاه، كوتاهي و بلندي هر آيه به مطالب مندرج در آن بستگي ندارد و صرفاً امر توقيفي است.(تاريخ قرآن، آيت الله معرفت، ص 81، انتشارات "سمت".)

3. عدهاي نيز جديداً ترتيب و فاصله هاي آيات را، با اعجاز بياني قرآن هماهنگ دانسته و ميگويند:

طولاني و كوتاه بودن آيات با توجّه به نظم آهنگ آيات است.(ر.ك: علوم قرآني، محمدهادي معرفت، ص 380 - 389، مؤسسة التمهيد.)