در آيه ياد شده به دو موضوع آفرينش همه موجودها به طور عموم و سرآغاز خلقت انسان به طور خصوص اشاره شده است‌. 1. "الَّذِي‌َّ أَحْسَن‌َ كُل‌َّ شَي‌ْءٍ خَلَقَه‌؛ او همان كسى است كه هرچه را آفريد نيكو آفريد." اين فقره از آيه به اين نكته اشاره دارد كه بناى كاخ عظيم خلقت هر موجودى بر چنان نظمى استوار كه از آن كامل‌تر تصور نمي‌شود. يعنى دقت در آفرينش اشيا كه هر يك داراى اجزايى متناسب از نظر ساختمان‌، حجم‌، طرز كار و... مي‌فهماند كه هر يك از موجودات فى نفسه و براى خودش داراى حُسنى است كه تمام‌تر و كامل‌تر از آن براى آن موجود تصور نمي‌شود. دهنده‌اى كه به گل نكهت وبه گل جان‌به هركه آنچه سزاديد حكمتش آن داد 2. "وَ بَدَأَ خَلْق‌َ الاْنسَـَن‌ِ مِن طِين‌ٍ ؛(سجده‌،7)و آفرينش انسان را از گل آغاز كرد. پس از اشاره به آفرينش همه اشيا به مراحل آفرينش انسان اشاره كرده و مي‌فرمايد ما انسان را از گل آفريديم‌.  اين نكته هم عظمت و قدرت خدا را نشان مي‌دهد كه چنين مخلوق برجسته‌اى را از چنين موجود ساده و كم ارزشى آفريده است و هم به انسان هشدار مي‌دهد كه تو از كجا آمده‌اى و به كجا خواهى رفت‌. روشن است كه مراد از اين فقره‌، آفرينش حضرت آدم است‌؛ چرا كه فرزندان آن حضرت از راه تناسل و تولد از پدر و مادر آفريده شدند كه در آيات بعدي به آن اشاره شده است‌.(ر.ك‌: تفسير الميزان‌، علامه طباطبايي‌؛، ج 16، ص 249، جامعه مدرسين ، تفسير نمونه‌، آيت اللّه مكارم شيرازى و ديگران‌، ج 12، ص 123، دارالكتب الاسلاميه‌.)