تنوين كه عبارت از نون ساكن ملفوظ و نانوشته است به همان صداي نون ساكن ـ با وصف غنه ـ تلفظ مي‌شود.

در حقيقت چون حروف مدي و تنوين داراي سكون طبيعي (ذاتي‌) هستند هيچ گونه تغييري هنگام وقف در اوصاف آن‌ها ايجاد نمي‌شود.

اما بايد توجه داشت كه اگر بر كلمه‌اي كه داراي تنوين است بخواهيم وقف كنيم‌، تنوين رفع ـــٌــ و جر ـــٍــ كاملاً حذف مي‌شوند. و تنوين نصب ـــًــ در تلفظ به الف مدي تبديل مي‌شود كه از آن به "وقف ابدال‌" تعبير مي‌گردد. براي مطالعه بيشتر و ديدن مثال‌هاي آن به كتاب "آموزش روخواني قرآن‌" نشر سازمان تبليغات اسلامي مراجعه نماييد.