قرآن كريم، نسخه شفابخشي است، براي آنها كه ميخواهند با جهل و كبر و غرور و حسد و نفاق به مبارزه برخيزند، امّا كساني كه خميرمايه وجودشان را كفر، ظلم و نفاق فرا گرفته، هر جا نور حق را ميبينند به ستيز با آن برميخيزند؛ قرآن بدون شك مايه هدايت همه است حتي گمراهان نيز ميتوانند از آن بهره ببرند، امّا در صورتي كه در جستجوي حق باشند و به همين انگيزه به سراغ دعوت قرآن آيند و انديشه خود را براي درك حق به كار گيرند، امّا متعصبان لجوج و دشمنان قسم خورده حق كه با حالت صد در صد منفي به سراغ قرآن مي آيند، مسلماً بهرهاي از آن نخواهند برد، بلكه بر عناد و كفرشان افزوده ميشود؛ زيرا تكرار عمل خلاف به آن عمق بيشتر در جان آدمي ميدهد: "وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْءَانِ مَا هُوَ شِفَآءٌ وَ رَحْمَه لِّلْمُؤْمِنِينَ وَ لاَ  يَزِيدُ الظَّـَـلِمِينَ إِلآ  خَسَارًا؛(اسرأ،82) قرآن را نازل مي كنيم كه شفا و رحمت براي مؤمنان است و ستمگران را جز خسران ]و زيان[ نمی افزايد.

" در روايتي اميرالمؤمنين علي ميفرمايد: از اين كتاب بزرگ آسماني براي بيماريهاي خود شفا بخواهيد و براي حل مشكلات تان از آن ياري بطلبيد؛ چرا كه در اين كتاب درمان بزرگترين دردها است، درد كفر و نفاق و گمراهي و ضلالت."(نهج البلاغه ، خطبه 176.)

قرآن كريم، در جايي مي فرمايد: "هُدًي وَرَحْمَه لِّقَوْمٍ يُؤْمِنُون؛(اعراف،52) و رهنمود و رحمتي است، براي مردمي كه ايمان ميآورند." و در آيه 20 سوره جاشيه ميفرمايد: "وَ هُدًي وَ رَحْمَه لِّقَوْمٍ يُوقِنُون؛ (و رهنمود و رحمتي است، براي مردمي كه اهل يقين اند."؛ از يك سو با هدايت انسانها و در اختيار قرار دادن بينشهاي ضروري براي رسيدن به سعادت واقعي، رحمتي عام براي همه اصناف انسانها فراهم ميسازد و از سوي ديگر براي اصناف ويژه انسانها كه به اين بينشها و راهنماييها تن ميدهند، رحمت خاص الهي را به ارمغان ميآورد، آنها با عمل كردن به آن در طول سير تكامل خودشان، مشمول رحمت خاصه الهي و سعادت و فلاح و قرب به خدا ميشوند.(ر.ك، تفسير نمونه، آيت الله مكارم شيرازي و ديگران، ج 12، ص 242ـ236، دارالكتب الاسلاميه ، قرآن شناسي، درسهاي استاد محمد تقي مصباح يزدي، تحقيق و نگارش، محمود رجبي، ج 1، ص 54، انتشارات مؤسسه آموزشي و پژوهشي امام خميني (رحمه الله عليه).