

الف) مفسران، از نظر روش و اسلوب بحث در استنباط معاني آيات قرآن و شكل ارايه آن، اختلافات بسياري دارند، حتي مشاهده ميشود در يك تفسير روش هاي متعددي براي ارايه معناي آيه به كار رفته است. از اينرو اگر چه تقسيم بندي دقيق تفاسير بر حسب روش كار سختي است. اما با توجه به اهدافي كه مفسران از ارايه تفسير خود داشته اند ميتوان گفت بهترين تفاسير شيعي عبارتند از:
1ـ بهترين و جامعترين تفسير از نظر علمي، فلسفي، كلامي و قران به قرآن «تفسير الميزان» اثر علامه سيد محمد حسين طباطبايي است. پس از آن تفسير «تسنيم» تأليف آيتالله جوادي آملي قرار دارد كه همان شيوه را به پيش گرفته و مشرب عرفاني از ويژگيهاي آن است.
2ـ بهترين تفسير فارسي، اجتماعي و عصري «تفسير نمونه»، اثر آيةالله مكارم شيرازي و جمعي از محققان است.
3ـ در زمينه تفسير روايي، تفاسير متعددي مانند البرهان، عياشي، صافي، نورالثقلين و... به نگارش در آمده است كه هر كدام از جهاتي برتري و از جهات ديگري نقص دارند. به نظر ميرسد بهترين آنها از نظر صحت روايات، تفسير «صافي»، اثر علامه محسن فيض كاشاني و از نظر جمعآوري مجموعه اي از روايات، تفسير «نورالثقلين» اثر عبدعلي بن جمعه عروسي هويزي ميباشد. در كتاب سير تطور تفاسير شيعه در مورد تفسير اخير آمده است: به دليل هوشياري هويزي نسبت به مشكلات اخبار تفسيري، ميتوان او را ستود و كار وي را در مقايسه با ديگر گرد آورند گان احاديث تفسيري، دقيق تر و با حسن سليقه اي بيشتر يافت(ايازي، سيد محمد علي، سير تطور تفاسير شيعه، نشر مؤسسه نمايشگاه هاي ايران، ص 116).
4ـ بهترين و جامعترين تفسير قديمي «مجمع البيان» اثر ابوعلي فضل بن حسن طبرسي است كه دانشمندان شيعه و سني آن را مورد توجه قرار دادهاند(ر.ك: سير تطور تفاسير شيعه، سيد محمد علي ايازي/درسنامه علوم قرآني، حسين جوان آراسته)
ب) دانشمندان علوم قرآن، در تفسير، اجازه را شرط ندانستهاند، اما به دليل اهميت آن گفتهاند كسي كه جامع علوم پانزدهگانه باشد ميتواند به تفسير قرآن بپردازد. آن علوم عبارتند از:
1. لغت. 2. نحو. 3 صرف 4. اشتقاق. 5 و 6 و 7. معاني، بيان و بديع. 8. علم قرائت. 9. اصول دين. 10. اصول فقه. 11. اسباب ا لنزول و قصص. 12. ناسخ و منسوخ. 13. فقه. 14. احاديث. 15. علم موهبت(ر.ك: قرآن پژوهي، بهاءالدين خرمشاهي، مركز نشر فرهنگي مشرق، ص 143).